از پروا تا پرواز

پرواز دست نیافتنی نیست...

پرواز دست نیافتنی نیست...

از پروا تا پرواز

دلت که گرفت، دیگر منت زمین را نکش.
راه آسمان باز است، پر بکش.
او همیشه آغوشش باز است. اگر هیچکس نیست، خدا که هست.

بایگانی

 

  • گام اول: انتخاب فقط یک شهید

خیلی مهمه که فقط یک شهید انتخاب کنید. نگید من یه گردان شهید رو انتخاب می کنم، بلکه یکیشون جوابمو بده! شهدا در آخرالزمان اینقدر غریب و مظلوم اند که منتظر یک نیت پاک و با صفا هستن تا خودشونو نشون بدن. اولین ملاک انتخاب شهید، قیافه و صورت شهیده. ببینید با لبخند کدوم شهید ته دلتون خالی میشه، ذوق می کنید، به وجد میایید!؟

 

  • گام دوم: عهد بستن با شهید

یه جا که جلوی چشمتون باشه، بنویسید و امضاء کنید: با دوست شهیدم عهد می بندم که پای رفاقت او تا لحظه شهادت خودم خواهم ماند، و از تذکرات دوستانه او به هیچ وجه روی بر نمیگردانم.

 

  •  گام سوم: شناخت شهید

تا میتونید از دوست شهیدتون اطلاعات جمع آوری کنید. ( عکس- متن- صوت- کلیپ- دست نوشته- وصیتنامه- خاطرات همرزمان- خاطرات همسر شهید و ...)

 

  • گام چهارم: هدیه کردن ثواب اعمال خود به روح شهید

از همین حالا هر کار خیر و ثوابی که انجام میدید، مثل (نماز مستحبی- ادعیه- زیارات- صدقه- حتی درس خواندن برای رضای خدا- روزه- خمس- زکات و ... ) سریع در ابتدا یا انتهای آن به زبان بیاورید:

خدایا طاعت من اگرچه ناقص است، ولی یک نسخه از ثوابش را هدیه می کنم به روح دوست شهیدم. 

                                                        

خدایا، سراپای وجودم را بگیر، در عشق خود فرو بر، مرا با خود ببر، مرا از خود محو کن، بگذار که دیگری را دوست نداشته باشم، بگذار که پیش دیگری نسوزم، بگذار که یکسره تسلیم تو باشم. درد عشق تو چقدر زیبا و جان افزاست. من آن را دوست دارم. هنگامی که در عشق تو می سوزم لذت می برم، تخلیه می شوم، به آسمان ها صعود می کنم...

 

نیایش ها: شهید دکتر مصطفی چمران

 

۱. رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم: هرکس سوره حمد را قرائت کند خداوند به عدد خواندن تمام کتابهایی که از آسمان نازل شده به او ثواب و پاداش عنایت می فرماید.

(الاختصاص، ص۳۹)

 

 

۲. رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم: هر مسلمانی که سوره‌ ‌حمد را قرائت نماید، اجری مانند قرائت دو سوم قرآن به او عطا می شود، و نیز اجری مانند صدقه بر مردان و زنان مومن عنایت می شود.

(مجمع البیان ج۱، ص۳۶)